De useful idiots van de culturele woke revolutie
Je hebt communisten en communisten. De eerste groep is idealistisch en ideologisch gedreven, jong, naïef en ongeïnformeerd, de tweede groep is juist zeer goed geïnformeerd en verkeert daarom niet in de illusie dat het communisme om gelijkwaardigheid draait, maar om macht. Het ombuigen van een (op papier) democratisch en kapitalistisch systeem naar een soort ultra-technologisch neo-communistisch utopia betekent meer macht in de handen van minder mensen. Deze (kleine) tweede groep heeft geen ideologie - althans geen communistische. De sluier van gelijkwaardigheid wordt slechts gebruikt om de eerste groep te verleiden, misleiden en het vuile werk op te knappen.
Zowel het kapitalisme als het communisme zijn hiërarchische, top-down structuren en verschillen in die zin niet zo veel van elkaar. Het zijn beide piramide-spelen. Maar hoe meer macht op één plek wordt gecentreerd, hoe vervelender het vaak (om niet te zeggen altijd) wordt.
De goedhartigen en -gelovigen worden gebruikt door de tactische machtsbeluste gevoellozen die, als het doel is bereikt, de goedhartigen en -gelovigen als eersten zullen verbannen naar strafkampen waar ze met harde hand ‘heropgevoed’ zullen worden.
De nieuwe serie 3 Body Problem, gebaseerd op de boeken ‘The Three-Body Problem’, ‘The Dark Forest’ en ‘Death’s End’ van Cixin Liu, start met een scène ten tijde van de Culturele Revolutie in China. Een leraar wordt door zijn studenten op het podium gesleept, door een verongelijkte menigte uitgejouwd en daarna in elkaar gemept, tot de dood erop volgt.
Nou, Netflix, mag het een onsje minder?
Nee, want zo ging het er in 1967 aan toe. De jonge (veelal hoogopgeleide) generaties werden, van de een op andere dag, door Mao geactiveerd, als het ware. Via het onderwijs waren ze jarenlang geïndoctrineerd en gekneed tot sleeper agents. Ze gingen naar school, volgden de lessen, maar op het moment dat Mao ze opriep om zich voor de goede zaak in te zetten, sprong hun programmering aan en veranderden ze in revolutionairies.
Al het oude moest eraan geloven. Goedschiks of kwaadschiks. Oude cultuur, ideeën, gebruiken, complete families inclusief fotoalbums werden afgevoerd. Voor het hogere doel, uiteraard.
Xi Van Fleet maakte de plotselinge maatschappelijke omwenteling van dichtbij mee. In 27 jaar tijd werden tussen de veertig en tachtig miljoen Chinezen direct (per executie) of indirect (door verhongering) gedood. Mao stierf in 1976 en het land kwam weer enigszins tot rust. Midden jaren tachtig kreeg Xi de kans om naar Amerika te emigreren. Kentucky. Daar bouwde ze een nieuw leven op. Ze hield zich stil. Tot haar nieuwe thuisland opeens ook cultureel revolutionaire trekjes begon te vertonen. En dat al in de jaren negentig, toen er politiek correcte termen werden vastgesteld. Blinde mensen mocht je niet meer ‘blind’ noemen, maar ‘visueel uitgedaagd’.
De vrijheid om taal te gebruiken werd afgepakt en ingeperkt. Terwijl taal slechts een middel is. Een vrij communicatiemiddel. Spellingsregels en grammatica zorgen ervoor dat de taal functioneert, maar verder mag je ermee doen wat je wil. Iedereen heeft zo zijn eigen vocabulaire. Net als een fiets. Ook een middel. Een transportmiddel om van A naar B te komen. De verkeersregels zorgen ervoor dat je als fietser niet van je sokken wordt gereden, maar verder - waar je je fiets stalt, welke kleur je hem geeft, welke route je neemt, of je met of zonder zadel rijdt, hoe hard je trapt, of je hem liever aan de muur hangt - is iedereen vrij om met zijn fiets te doen wat ‘ie wil doen.
In de afgelopen decennia is niet alleen het doel van taal, namelijk de boodschap die je wil overbrengen, maar ook het middel zelf, namelijk hoe je je boodschap overbrengt, steeds verder aan banden gelegd. Taal wordt gereguleerd. Dit zijn de eerste voortekenen van een Maoïstische controledrang.
Xi voelde zich geroepen te waarschuwen voor de eventuele gevolgen van het voorschrijven van Juist Taalgebruik en het communistische/socialistische ideaalbeeld dat wordt gepropageerd onder het mom van ‘gelijkheid’.1 Ze schreef er een boek over: ‘Mao’s America: A Survivor’s Warning’, want Amerikanen hebben geen flauw benul van wat zich, nog niet zo heel lang geleden, in China heeft afgespeeld. De rooskleurige wokey wokey toekomst die wordt voorgespiegeld is een rookgordijn voor een ordinaire machtsgreep.
Die machtsgreep zal niet worden gepleegd door de architecten zelf, maar door de useful idiots; degenen die via de media, politiek, maar vooral via het onderwijs zijn klaargestoomd om, als de tijd daar is, voor “het goede” te vechten. De samenleving zal gesplitst worden in militante Red Guard-achtige social justice warriors en de zogenaamde ‘Black class’; de bourgeoisie, dissidenten, anti-revolutionairen, rechts-politieke mensen en ander gespuis.
Als die allemaal zijn weggevoerd en opgeruimd, zullen de Red Guards een strijd binnen de eigen gelederen voeren. En dan, zegt Xi, zullen ook zij - althans, de gewelddadige elementen uit deze groep - ofwel geëxecuteerd, ofwel naar werkkampen gestuurd worden. Op deze manier hou je alleen nog een zeer dociele en gehoorzame populatie over.
En dan kan het regeren pas echt beginnen.
Ep. 77 The Cultural Revolution is here. Just ask Xi Van Fleet. She’s lived it twice.
The Tucker Carlson Encounter, 26 februari 2024